Acı İlaçlarla Dolu Geçen Bir Süreçteyiz

( 01 Kasım 2011 / İndigo Dergisi'nden )

Dünya yeni bir ateşlenme dönemine girdi sanki. Ve bizlere ateşle, acıyla yenilenme vaat ediyor. İçinden geçtiğimiz süreç, hepimiz için acı ilaçlarla dolu bir reçete gibi. Her ülkenin, her bireyin ilacı farklı, tadı farklı ama sonuç aynı: Acı, Değişim ve Yenilenme...

“Doğarken ağladı insan, bu son olsun bu son...”
(Cem Karaca)

Doğumla birlikte bedenimizin gelişim ve uyum mücadelesi başlar. Doğum bir mucizedir. Anne için de, bebek için de acı veren bir mucize. Dokuz ay boyunca suda büyüyen bebek, hamilelikte annesinin yüklendiği yer çekimiyle, doğumda tanışır; ilk yük omuzlarına binmiştir. Nefesle birlikte akciğerlere dolan oksijen yangı oluşturur ve alınan nefes acı vericidir. Uzun süre karanlık ve loşluktan sonra ışığa kavuşan gözler kamaşır, acır. Tüm bunlara ilk tepki, çığlık çığlığa ağlamadır. Anneden ayrıldığının ve kendi yaşam mücadelesinin başladığının göstergesidir ağlama. Sanki burayı beğenmedim, geldiğim yer daha iyiydi der gibi. Bebeklik ve ilk çocukluk dönemleri başkalarına muhtaç geçer. Yedirecek, içirecek, giydirecek ve temizleyecek birileri hep yanında olmalıdır. Kendi kendine yetecek düzeye gelene kadar geçen zorlu süreçte bedenen, aklen ve manen büyümüştür.

Çocukluk döneminde çabuk atlatılan hastalıklara neden olan ve beden bağışıklığını güçlendiren virüsler, yaşlılık döneminde uzun süren hastalıklara, ağır semptomlara ve gücün azalmasına neden olurlar. Tedavi niyetine, kim bilir kaç hap yutulmuş, kaç ölçü şurup içilmiştir. Hangi yaşta olunursa olunsun ilaç sevilmez. Çünkü ilaçlar acıdır. Kullanım kolay olsun diye şekerle, aromalarla tatlandırılırlar. İlaç dendiğinde, önceki deneyimler çağrışır; akla hastalık, tedavi ve acı gelir. Kimse hasta olmak istemez ama başa geldiğinde çekilenler, duygu ve düşüncelerin dönüşmesine, yaşamın değişmesine neden olurlar. Tedaviden sonra ise çekilenler unutulur, yeni bir hayat başlar.

Deneyimlerle zenginleşen yaşamda, doğru-yanlış, acı-tatlı, güzel-çirkin seçimleri, içimizde iki farklı sesle çınlar. Biri öğretilenler, öğrenilenler sonucu mantığımızın ve aklımızı sesi; diğeriyse en derinlerden yükselen duygularımızın sesi. Kendini olduğu gibi ifade etmeye çalışan, inandırıcı olmak için doğru ifadeleri bulmak isteyen, bedeni kullanarak sese dökülen, kimi zaman inanılmaz bir melodi, kimi zaman bir kakofoni, mide kasılması, omuzlarda büyük bir baskı, yüzde ve ellerde terleme, boğazda düğümlenip çıkamayanlar ya da avaz avaz yükselenler… Hepsi, benlik mücadelesinin ortaya çıkardıklarıdır. Herkeste bunların biri veya birkaçı gözlemlenebilir. Ancak hastalık söz konusu olduğunda, ego ve benlik duygularının ifadelendirilmeleri farklılaşmaktadır. Hastalıkların etkisi ve gösterilen tepki, insandan insana değişir. Tedavi ve tepki nasıl olursa olsun, değişmeyen şey, reçetelerdeki ilaçların herkes için acı olduğudur.

Son 50 yılda, yaratanın “Hepsi sizin için.” dediği, milyarlarca yılda oluşmuş güzelliklerin altından girdik üstünden çıktık. Dünyamızı yıprattık, yorduk. Şimdi toparlanma, yenilenme zamanı. Bilgi ağacında yaşayan, kendi kendini ateşe verip küllerinden yeniden doğan Zümrüdü Anka Kuşu gibi, Dünya yeni bir ateşlenme dönemine girdi sanki. Ve bizlere ateşle, acıyla yenilenme vaat ediyor. İçinden geçtiğimiz süreç, hepimiz için acı ilaçlarla dolu bir reçete gibi. Her ülkenin, her bireyin ilacı farklı, tadı farklı ama sonuç aynı; acı, değişim ve yenilenme. Doğal olarak, acıya karşı savunma geliştirilir. Sert ve sevgisiz tepkiler, öfke kızgınlık ve intikam duyguları, savunma mekanizmalarının bir parçası gibi görülür. Aslında bunlar karşıdakine değil, kendine zarar vermedir. Kendini koparma, yaşamın büyüsünden ve güzelliklerinden ayırmadır. Çözümü olmayan hiç bir problem yoktur, üstelik cevaplar çoğu kez sorunun içinden çıkar. Öfke enerjisi yerine, kabul ve sevgi enerjisi yüklenilmelidir. Tüm acılar ancak sevgiyle aşılır.

Kaynak: Ümit Çilingiroğlu - Acı İlaçlarla Dolu Geçen Bir Süreçteyiz